نقد پدر علم حقوق بر "برجام" ایران و آمریکا در سال ۱۳۵۹/ چرا دولت اصرار دارد قرارداد را بیانیه بنامد؟

مرحوم دکتر ناصر کاتوزیان به بیانیه الجزایر چگونه می نگریست؟

گروه سیاست جهان نیوز - مهدی نورائی*: ۲۹ دی ماه ۱۳۵۹ بود که دولت جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا برای اولین بار بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با هدف حل یک موضوع مهم دوجانبه‌ای و بین المللی پای میز مذاکره نشستند. این مذاکرات که با میانجیگری الجزایر صورت می‌پذیرفت در نهایت منجر به برجامی شد که از آن به بیانیه الجزایر یاد می‌شود. در این بیانیه دولت آمریکا متعهد می‌شود اقداماتی چند را در قبال جمهوری اسلامی ایران انجام دهد از جمله آنکه پول‌های بلوکه شده ایران در آمریکا را آزاد کند و از برخورد خصمانه اقتصادی و نظامی و اعمال سیاست‌های ظالمانه علیه جمهوری اسلامی خودداری ورزد. در مقابل جمهوری اسلامی نیز گروگان‌ها و جاسوس‌های آمریکایی به اسارت درآمده در خاک ایران را آزاد نموده و طی چند مرحله به آمریکا بازگرداند.

فارغ از اتفاقاتی که در این زمینه رخ می‌دهد، در میان انبوه تبلیغات رسانه‌ای دولت بنی‌صدر و حامیان غرب‌گرای او در رسانه‌های مختلف که از بیانیه الجزایر (بخوانید برجام) به عنوان پیروزی بزرگ ملت ایران در برابر ایالات متحده آمریکا یاد می‌کردند، حقوق‌دانان طراز اولی همچون دکتر ناصر کاتوزیان بیانیه الجزایر و برجام بدست آمده را از منظر حقوقی به نقد کشیده و نادیده انگاشتن جایگاه قانونی مجلس شورای اسلامی در تصویب آن را از سوی رئیس جمهور وقت، مورد انتقاد قرار می‌دادند. لکن سیاستمداران غرب‌گرا و برخی از صاحبان قدرت بی آنکه به این انتقادات دلسوزانه از جانب دلواپسان عزت و کیان سرنوشت ملت رنج کشیده توجه نمایند با توهین و افترا و بستن راه نقد اقدامات خود را توجیه می‌نمودند و طریقه دیگری را در پیش گرفتند.