چرا استکبار از وهابیت پشتیبانی می‌کند+سند

چرا استکبار جهانی در تمام موضع‌گیری‌ها، جنگ‌ها و لشکرکشی‌ها همراه وهابیت است و از آن‌ها پشتیبانی کامل می‌کند؟ بازخوانی نخستین پیمان رسمی وهابی‌ها با بریتانیا این ابهام را رفع می‌کند.

عبدالعزیز بن عبدالرحمن آل سعود(پدر سلمان حاکم فعلی) به عنوان حاکم حجاز و نماینده فرزندان و نوادگان خودش (حاکمان بعدی) و «سِر پرسی کوکس» به عنوان نماینده مخصوص و تام‌الإختیار بریتانیا در خلیج فارس در 18 صفر، سال 1334 هجری، مطابق با 26 دسامبر 1915م پیمانی هفت ماده‌ای را بستند که بر اساس آن بریتانیا، کشور عربستان سعودی را به رسمیت بشناسد و همواره و در تمام جنگ‌ها از آل سعود پشیبانی کند.

 

سانت جون فیلبی که از او به عنوان جاسوس سه جانبه کشورهای آمریکا، بریتانیا و شوروی در عربستان یاد می‌کنند، در کتاب «بعثۀ الی نجد» صفحه 255 تا 257 این تعهد نامه را به صورت کامل آورده است.

مقدمه این کتاب توسط عبدالله الصالح العثیمین از اساتید مشهور دانشگاه‌های محمد بن سعود و ام‌القری مکه نوشته شده است، بنابراین در صحت مطالب این کتاب نمی‌توانند خدشه‌ای وارد کنند.

 

 

متن کامل این معاهده

بند اول .حکومت بریتانیا می‌پذیرد که نجد، أحساء، قطیف، جبیل و توابع و اراضی آن‌ها تا سواحل خلیج از ممالک محمد بن سعود و پدرانش باشد و قبول می‌کند که حاکم و رئیس قبائل مستقل باشد و بعد از عبدالعزیز هم نسل اندر نسل حکومت عربستان سعودی به فرزندان او برسد (همان طور که تا به حال این گونه بوده است) اما حاکم بعدی را حاکم فعلی تعیین می‌کند به شرط اینکه حاکم بعدی با حکومت بریتانیا هیچ نوع دشمنی نداشته باشد، مثلاً مخالف شرط‌های این پیمان‌نامه نباشد.

 

 

 

 

بند دوم اگر یک قدرت خارجی به سرزمین‌های سعودی حمله کند، حتی بدون اجازه آل سعود و نوادگان او(حاکمان بعدی) و بدون اتلاف وقت برای اتصال با ابن سعود و مشورت با او، حکومت بریتانیا به هر اندازه‌ای که صلاح بداند و به هر روشی که بپسندند وارد جنگ می‌شود و حکومت ابن سعود را کمک خواهد کرد.

 

بند سوم ابن سعود توافق کرد که هیچ نوع مکاتبه، توافق و تعهدی با هیچ ملت و قدرت خارجی امضا نکند؛ مگر با اجازه حکومت بریتانیا… .

بند چهارم ابن سعود تعهد می‌دهد که هیچ کدام از مناطق تحت تسلط خود را نفروشد، اجاره ندهد، رهن ندهد، هیچ امتیازی به قدرت‌های خارجی ندهد؛ مگر با اجازه و موافقت حکومت بریتانیا.

 

بند پنجم .ابن سعود تعهد می‌کند که راه‌هایی را که به اماکن مقدسه منتهی می‌شود، همواره باز نگه‌دارد و از حجاج برای رسیدن به آن اماکن و بازگشت از آنجا حمایت کند.

روشن است که بخشی از درآمد حاصله از رفت‌وآمد مسلمانان به سرزمین‌های مقدس عربستان سعودی به جیب استعمار پیر می‌رود و گر نه معنا ندارد که آن‌ها چنین بندی را به این تعهدنامه اضافه کنند و ابن سعود را مجبور به پذیرش آن کنند.

 

بند ششم ابن سعود تعهد می‌دهد، همان طوری که پدرانش تعهد داده بودند که هیچ وقت با کویت، بحرین، قطر و عمان دشمنی نکند، چون این کشورها تحت حمایت حکومت بریتانیا هستند و با بریتانیا پیمان بسته‌اند.

بند هفتم.هر دو حکومت توافق می‌کنند که در آینده توافقات بیشتری درباره روابط و مسائل دو کشور خواهند داشت.

 

خلاصه بندهای این پیمان‌نامه این است که عربستان سعودی همواره حکومت دست‌نشانده استکبار جهانی است و هیچ اراده‌ای از خودش در جنگ و صلح ندارد و در حقیقت این کشور توسط استکبار اداره می‌شود، بنابراین نباید تعجب کرد که وهابی‌ها با بیرحمی و خشونت تمام عیار به کشورهای اسلامی حمله کنند و زنان و کودکان مسلمان را به خاک و خون بکشند. آن‌ها عروسک‌هایی هستند که توسط استکبار گردانده می‌شوند.