با توجه به جایگاه مستضعفین در گفتمان حضرت امام و لزوم مبارزه با اشرافی‌گری به عنوان یکی از مبانی انقلاب اسلامی درباره بازتولید این اشرافی‌گری بعد از انقلاب در ساختار نظام توضیح دهید.
اشرافی‌گری مدیریتی و رفاه اجتماعی دو مقوله کاملا متفاوت است. برخی مدیران تلاش می‌کنند که این دو مقوله را با هم درآمیزند و می‌گویند که باید سطح زندگی مردم بالا رود و رفاهیات فزونی یابد در حالی که رفاه مدیران و نگاه اشرافیتی مدیریتی هرگز منجر به رفاه جامعه نمی‌شود. برعکس اگر رفاه جامعه مقدم داشته شود، می‌تواند منجر به تغییراتی در شرایط جامعه شود اما اگر ما اجازه دهیم که مدیران ما به بهانه ارتقای سطح زندگی جامعه سطح زندگی خود را ارتقا دهند این امر مخل رشد جامعه شده و مدیران از جامعه جدا خواهند شد و فاصله مدیران و جامعه روز به روز فزونی می‌یابد و مدیری که از جامعه جدا شود دیگر دغدغه جامعه را نخواهد داشت، نه اینکه اصرار به این امر کند بلکه دیگر درک این امر را ندارد. در طول تاریخ انقلاب همواره بین این دو نگرش تقابل‌هایی داشته‌ایم و هنوز هم داریم.
نگاهی که متعلق به امام است می‌گوید مدیران باید سطح زندگی خود را مثل آحاد جامعه حفظ کنند تا درک درستی از مسائل جامعه داشته باشند، نگاه دیگری هم معتقد است مدیران باید مرفه باشند و دچار دغدغه مسائل معیشتی و مشکلات روزمره نشوند تا بتوانند تولید ذهنی بیشتری از خود نشان دهند. تولید مدیریتی به این معنا که تصمیمات مدیریتی قوی‌تری را اتخاذ کنند.
